مرام حاج‌رجب‌ها غر زدن نبود، ایستادگی بود

به گزارش تا شهدا؛ خبر پیوستن بابا رجب محمدزاده، جانباز نام‌آشنای مشهدی به یاران شهیدش، دل‌ها را سوزاند. نانوای بسیجی که 29 سال در شرایطی اسفناک قرار داشت اما‌ تنها سه سال از میان این سال‌ها برای ما ملموس بود، آن هم به لطف رسانه‌ها! بابارجب همچون دیگر رزمندگان، با بصیرت و شجاعت به دفاع از کیان این مرز و بوم پرداخت و حتی به قیمت متلاشی شدن صورتش در منطقه هور عراق! اجازه به تاراج رفتن وجبی از خاک کشورمان را نداد. «بابا‌رجب» به همه ما فهماند در مرام امثال او داشتن صورت مهم نیست و این سیرت است که اهمیت دارد.

بابارجب پیرمردی بود که در قاب چهره‌اش، جای «صورت»‌های صوری، خالی بود و در زمانه‌ای که چشم‌های سیرت بین‌مان مبتلا به «ندیدن» شده‌اند، مردی بی‌صورت، تفسیر واضحی از سیرت را پیش روی ما قرار داد. اما سؤال اساسی این است که چرا او در این سال‌های دردناک، با وجود ناتوانی در خوردن غذا و تغذیه توسط نی، از بین رفتن ریه‌ها و ناتوانی در تنفس، متلاشی شدن صورت و نگاه‌های آزاردهنده دیگران، حتی یک بار هم از شرایطش گلایه و سهم‌خواهی نکرد؟ او حتی درخواست یک سرپناه برای خود نداشت! همواره خاموش و بی‌توقع بود تا اینکه رسانه‌ها به سراغش رفتند و او را از گمنامی خارج کردند.

بی‌تردید این مسئله به اندیشه حاج‌رجب و امثال او باز‌می‌گردد. به فرهنگ و چارچوب ذهنی‌شان. تفکری که حاضر به تسلیم در شرایط تحریم نبود. شکی نیست که «بابارجب» و دیگر رزمندگان دفاع مقدس با طرز فکر ایستادگی در برابر سختی‌ها، ‌آن هم با کمترین توقع و امکانات خو گرفته بودند. مقام معظم رهبری، در بیاناتی ارزشمند فرمودند «ما در جنگ، بسیار جان‌های عزیز را از دست دادیم و خسارت‌های مادّی و معنوی زیادی هم تحمل کردیم؛ اما چیزی در دل این ملت جوشید که برکات و ارزشش برای امروز و فردای این ملت، از همه چیز بالاتر است و آن، احساس اتکا به نفس، احساس عزّت، احساس استقلال، احساس خودباوری ملی عظیم و احساس اعتقاد به این بود که اگر یک ملت حول محور ایمان به خدا و عمل صالح جمع شوند، معجزات نشدنی یکی پس از دیگری قابل شدن خواهد شد. این در زندگی ما اتّفاق افتاد.» مصداق بارز سخنان رهبری، رزمندگان و جانبازانی چون حاج‌رجب محمدزاده هستند که با کمترین امکانات و اتکا به انگیزه، ایمان به خدا و برنامه‌ریزی توانستند پیروز میدان جنگ حق علیه باطل شوند. بابارجب از نسلی بود که به جای غر زدن و بهانه آوردن، تنها به ادای تکلیف فکر می‌کردند و رمز سال‌ها صبر و سکوت حاجی نیز همین احساس اتکا به نفس بود که انقلاب اسلامی در وجود حاج‌رجب‌ها به ودیعه گذاشته بود.