تا شهدا
من یک جانباز هستم
من آن جوان پرانگیزه‌ای هستم که اکنون با عدم فرمانبرداری نخاع، چون نوزادی در بستر، همواره تصویر یکسان سقف اتاق را در قاب چشمان خود به اکران می‌گذارم و با آمیزش اشک خجلت و عرق شرم، باید تر و خشک شدنم با دستان ناتوان مادر پیرم را به نظاره بنشینم.
تا شهدا - هر ساله زمانی که ماه شعبان چهارمین طلوع خورشید خود را تجربه می‌کند و قُمری این ماه قمری بر شاخه میلاد عباس (ع) آرام می‌گیرد ناگاه زنگار فراموشی از لوح شفاف یادها پاک می‌شود و نام من در آن نمایان می‌گردد و گلوی قدرشناسان تازه به تکاپو می‌افتد تا نوایی برای من سر دهند.
اگر هنوز من را نشناخته‌اید و در میان انبوه تبارها، طایفه‌ام را جست‌وجو می‌کنید بگذارید کمی بیشتر آیینه معرفی را سوی خود بگیرم:
*من همان آشنای دیروز و غریبه امروز هستم... آری من همان نقش اول "روایت فتح" یک ملت هستم که اکنون از منظر دوربین برخی نقشی جز سیاهی لشکر ندارم.
*من همان تیتر یک روزنامه سلحشوری هستم که اکنون حتی در صفحه حوادث نشریه منفعت‌طلبان ستونی برای بیان دردهای خود ندارم.
*من همان قهرمان فراز دستان اشتیاق هستم که اکنون زیر چرخ‌های نگاه سنگین و در میان شمشیر ابروان درهم کشیده تنگ‌نظران در حال له شدن هستم.
*من آن دونده استقامت هستم که اکنون برای تجربه یک نفس راحت، باید خود را برای پریدن از روی بلندترین موانع رنج و درد آماده کنم.
* من آن جوان پرانگیزه و غرور هستم که اکنون با عدم فرمانبرداری نخاع، چون نوزادی در بستر، همواره تصویر یکسان سقف اتاق را در قاب چشمان خود به اکران می‌گذارم و با آمیزش اشک خجلت و عرق شرم، باید تر و خشک شدنم با دستان ناتوان مادر پیرم را به نظاره بنشینم.
*من آن شنونده موج رادیو اخلاص هستم که بانگ نا به‌هنگام توپی یا زوزه ناهنجار خمپاره‌ای نامم را در واژه‌نامه ادبیات روزگار جدید به «موجی» تغییر داد و من را در میان موج خنده‌های تمسخرآمیز و قضاوت‌های زودهنگام انداخت.
*من آن شاگرد اول کلاس جهاد هستم که خود و خانواده‌ام برای نشستن بر سر نیمکت علم و دانش باید به صدها سوال خارج از کتاب انصاف پاسخ دهم و همواره برچسب «سهمیه‌ای»بودن را مقابل نام‌خانوادگی خود در دفتر حضور و غیاب نگاه‌ها مشاهده کنم.
* من برنده‌ترین بازنده قمار عشق هستم که یا از دیدگان خود برای روشنا ماندن چشم بصیرت این ملت چشم‌پوشی کردم، یا دست خود را برای توانا ماندن دست‌های استقلال و خودکفایی این سرزمین از دست دادم، یا پاهای خویش را برای مستحکم‌تر شدن پاهای عزت و سربلندی مردمانم نداشته انگاشتم و یا....
گمانم من را اکنون شناخته باشید!
آری «من یک جانباز هستم»...
یادداشت از هادی قربانیان
اگر هنوز من را نشناخته‌اید و در میان انبوه تبارها، طایفه‌ام را جست‌وجو می‌کنید بگذارید کمی بیشتر آیینه معرفی را سوی خود بگیرم:
*من همان آشنای دیروز و غریبه امروز هستم... آری من همان نقش اول "روایت فتح" یک ملت هستم که اکنون از منظر دوربین برخی نقشی جز سیاهی لشکر ندارم.
*من همان تیتر یک روزنامه سلحشوری هستم که اکنون حتی در صفحه حوادث نشریه منفعت‌طلبان ستونی برای بیان دردهای خود ندارم.
*من همان قهرمان فراز دستان اشتیاق هستم که اکنون زیر چرخ‌های نگاه سنگین و در میان شمشیر ابروان درهم کشیده تنگ‌نظران در حال له شدن هستم.
*من آن دونده استقامت هستم که اکنون برای تجربه یک نفس راحت، باید خود را برای پریدن از روی بلندترین موانع رنج و درد آماده کنم.
* من آن جوان پرانگیزه و غرور هستم که اکنون با عدم فرمانبرداری نخاع، چون نوزادی در بستر، همواره تصویر یکسان سقف اتاق را در قاب چشمان خود به اکران می‌گذارم و با آمیزش اشک خجلت و عرق شرم، باید تر و خشک شدنم با دستان ناتوان مادر پیرم را به نظاره بنشینم.
*من آن شنونده موج رادیو اخلاص هستم که بانگ نا به‌هنگام توپی یا زوزه ناهنجار خمپاره‌ای نامم را در واژه‌نامه ادبیات روزگار جدید به «موجی» تغییر داد و من را در میان موج خنده‌های تمسخرآمیز و قضاوت‌های زودهنگام انداخت.
*من آن شاگرد اول کلاس جهاد هستم که خود و خانواده‌ام برای نشستن بر سر نیمکت علم و دانش باید به صدها سوال خارج از کتاب انصاف پاسخ دهم و همواره برچسب «سهمیه‌ای»بودن را مقابل نام‌خانوادگی خود در دفتر حضور و غیاب نگاه‌ها مشاهده کنم.
* من برنده‌ترین بازنده قمار عشق هستم که یا از دیدگان خود برای روشنا ماندن چشم بصیرت این ملت چشم‌پوشی کردم، یا دست خود را برای توانا ماندن دست‌های استقلال و خودکفایی این سرزمین از دست دادم، یا پاهای خویش را برای مستحکم‌تر شدن پاهای عزت و سربلندی مردمانم نداشته انگاشتم و یا....
گمانم من را اکنون شناخته باشید!
آری «من یک جانباز هستم»...
یادداشت از هادی قربانیان
ثبت دیدگاه