پیامی برای تاریخ فردا

تا شهدا؛ حالا فکر کنید خرمشهر را آزاد کردیم، آن وقت چه کار باید کرد؟

شهری مثل خرمشهر که هر خانه اش دست کم چند گلوله توپ و خمپاره خورده و به کلی ویران شده است، خاکش دامن گیر است. به خاطرات خصلت هایی که درون زندگی مردم این شهر است و برخوردی که با یکدیگر دارند، یک نوع گرما و صمیمیت خاصی دارد طوری که هرکس به این شهر بیاید ماندنی می شود، در دلش نمی خواهد برود. با این که شهری است گرم و زمستان های کوتاه و تابستان های بلندی دارد، ولی با همه این ها زندگی در آن دلچسب است.

باید از لحظه ها، تاریخ را ساخت. مردم اگر پس از آزادی به این شهر برگشتند با خانه ای خراب روبرو خواهند شد. اگر بخواهند بنالند از این که خانه ندارند و هر چه داشته اند از بین رفته است، بگویند حکومت این کار را کرده، امام این کار را کرده، این نهایت ناشیگری است.

باید تمام آنهایی که رفتند و آنهایی که دو سه بچه دارند و وارد شهر  می شوند، بدانند که شهر آن شهری نیست که آن را رها کردند و رفتند. خون ده ها نفر از بهترین جوان های این دیار در کوچه پس کوچه های این شهر جاری شده است. همه جای این شهر بوی خون می دهد، خون جوانان دلیر و شجاع ما!

کسانی که پا به خرمشهر می گذارند نباید تنها به فکر این باشند که سقف و دیوار
خانه هایشان را درست کنند. باید به فکر این باشند که چگونه وحدتی را که امام می گوید حفظ کنند. با همان وحدتی که شاه را سرنگون کردند، با همان وحدت آستین ها را بالا بزنند و برای سازندگی جامعه کوشش کنند.

شهر ما خراب شد، اما جوان های ما آباد شدند. جوانهایی که خام بودند و تنها منتظر بودند مدرسه دخترانه تعطیل شود، کاملاً متحول شدند و به چیز دیگری تبدیل شدند.

مادران، فرزندان خردسال خود را طوری پرورش بدهند که بچه ها در دوران نوجوانی و جوانی الگویشان بچه های قهرمانی باشد که سی و پنج روز تنها و با دستان خالی جلو لشکر دشمن ایستادگی و مقاومت نمودند.

مادران انسان هایی طمع کار پرورش ندهند. انسانی که همه اش از ناامیدی و از نتوانستن بنالد. باید در خانه های خرمشهر بچه هایی پرورش یابند که بتوانند دنیا را آزاد کنند.

بچه هایی که اکنون کودک هستند در سال های آینده باید طوری تربیت شوند که بتوانند اسلام واقعی را در دنیا احیا کنند. آ نها باید سر و جان اسلام در دنیا باشند.