امام خمینی (ره) در اوج قدرتِ شاه انقلاب کرد

تا شهدا؛ رژیم پهلوی با پشتیبانی ابرقدرت‌ها، به‌عنوان یک قدرت منطقه‌ای به‌شمار می‌رفت و از ارتش و دستگاه‌های اطلاعاتی و امنیتی قدرتمندی برخوردار بود؛ هرچند که کنترل این قدرت در دست بیگانگان و مستشاران نظامی خارجی بود؛ اما با این وجود، رژیم پهلوی آزاد بود تا از این ابزار‌ها برای سرکوب مخالفان و منتقدان داخلی خود بهره ببرد.

حضرت امام خمینی (ره) در چنین شرایطی بود که نهضت اسلامی را آغاز و در اوج بحران ناامیدی، اضطراب، ترس، خوف، زندان و شکنجه، انقلابی‌ها را از زندان خارج و با به جنب و جوش آوردن مردم، یک جریانی در درون مردم ایجاد کرد که سرانجام به پیروزی انقلاب اسلامی ایران در ۲۲ بهمن سال ۱۳۵۷ منجر شد.

سردار سپهبد شهید حاج «قاسم سلیمانی» در تبیین خصوصیات نهضت اسلامی امام خمینی (ره)، گفته است: «انقلاب در دوره‌ای اتفاق افتاد که تمام گروه‌های اسلامی و غیر اسلامی از چپ به راست، اعم از اسلامی و غیر اسلامی، مسلح و غیر مسلح را «ساواک» منهدم کرد؛ یعنی در زمانی که امام (ره) می‌خواست انقلاب را شروع کند، یک گروه باقی‌مانده سالم در خارج از زندان وجود نداشت، همه را «ساواک» تار و مار، منهدم، دستگیر و متلاشی کرد. همه علمای مؤثر را که صاحب خطاب بودند، مؤثر بودند در جامعه، دستگیر و تبعید کرد، در جایی که سخن آن‌ها شنیده نشود و به جامعه سرایت نکند؛ چه کسی امید به پیروزی داشت؟

اوج قدرت شاه، در اوج تسلیح شاه، در اوج این قدرت‌نمایی منطقه‌ای شاه، با آن حمایت‌هایی که آمریکایی‌ها مثل امروزی که دارند از «آل سعود» می‌کنند، آن‌روز از آن خاندان نحس پهلوی می‌کردند. امام (ره) در اوج آن بحران ناامیدی، اضطراب، ترس، خوف، زندان و شکنجه، انقلاب کرده و انقلابی‌ها را از زندان خارج کرد؛ نه انقلابی‌ها امام (ره) را وارد کردند، بلکه امام (ره) انقلابی‌ها را خارج کرد، با حرکت مردم و به جنب و جوش آوردن مردم، یک جریانی در درون مردم؛ این خصوصیات امام (ره) بود».