خاطره معصومه اباد از محرم در اسارت

تا شهدا؛ در زمان شروع جنگ با حکم فرماندار آبادان، نماینده وی درسازمان بهزیستی بودم. به علت شرایط جنگی و خروج اکثر مردم از شهر، بچه های بی سرپرست بدون وجود مسئول در شهر به حال خود رها شده بودند. من و دوستانم مأموریت داشتیم که این بچه ها را به شیرخوارگاه شیراز تحویل دهیم. پس از جمع آوری و انتقال بچه های بی سرپرست به شیراز در راه بازگشت متوجه وضعیت عجیبی در اطراف شهر شدیم. تا آن زمان هنوز نمی دانستیم که شهر در محاصره نیروهای دشمن قرار گرفته است.

در همین گیر و دار انفجاری در نزدیکی ماشین ما رخ داد که مجبور شدیم توقف کنیم. همان جا بود که متوجه شدیم عراقی ها برایمان کمین گذاشته اند. در چنین شرایطی به همراه یکی از خواهران به اسارت درآمدم. پس از دستگیری با تعداد زیادی از هموطنانمان مواجه شدیم که با همین ترفند طی همان روز به اسارت در آمده بودند. پس از تفتیش بدنی، حکم فرمانداری و انتصاب من به عنوان نماینده بهزیستی را پیدا کردند. نکته جالب این بود که با دیدن ما بی سیم زدند و به بغداد اعلام کردند که ژنرال های زن ایرانی را اسیر کرده اند. به خاطر همین موضوع بسیار روی ما حساس بودند و در ماه محرم که ما تصمیم گرفته بودیم به عزاداری بپردازیم، مراسم ما سر وصدای بسیار زیادی در زندان به پا کرد.  یک شب با دوستان تصمیم گرفتیم فارغ از اینکه در زندان هستیم، به عزاداری سرور وسالار شهیدان بپردازیم. همزمان با شروع عزاداری صدای ما به بیرون از بند زندان رفت وسربازان عراقی بسیار عصبانی شدند، به نحوی که برای تنبیه ما و سایر اسرا هرکسی را که در سایر بندها نیز با ما همراهی کرده بود ، مورد ضرب وشتم قرار دادند.