بازپس‌گیری جزیره مینو از دست بعثی‌ها با رشادت تکاوران ارتش
تا شهدا؛ یکی از اقداماتی که فرماندهان و رزمندگان در دوران دفاع مقدس برای شناسایی مواضع دشمن انجام می‌دادند، اجرای عملیات‌های ایذایی و کوتاه‌مدت بود تا رزمندگان هم با واکنش احتمالی دشمن آشنا شوند و هم آماده اجرای عملیات اصلی و بزرگتر شوند.
عملیات ایذایی و یک‌روزه «ظفر یک» نیز جزو همین عملیات‌ها بود که با هدف آزادسازی بخشی از خاک کشور، ایجاد تحرک در جبهه‌ها، قرار دادن دشمن در یأس و ناامیدی، مختل کردن اطلاعات ماهواره‌ای دشمن، گمراه کردن طرف مقابل و آشنایی با نوع تقابل دشمن در ۱۷ خرداد سال ۱۳۶۴ در جزیره مینو اجرا شد.
جزیره مینو منطقه‌ای کوچک و البته استراتژیک در نزدیکی اروندرود و در فاصله ۱۰ کیلومتری شهر خرمشهر قرار دارد که در همان روزهای ابتدایی آغاز جنگ به تصرف نیرو‌های دشمن بعثی درآمد؛ اما بعد از آزادسازی خرمشهر و پیش روی رزمندگان به سمت مواضع دشمن، بخشی از این منطقه نیز آزاد شد، ولی بخشی دیگر همچنان در دست عراقی‌ها بود، لذا تکاوران نیروی زمینی ارتش در یک عملیات یک‌روزه به مواضع دشمن در جزیره مینو حمله کردند و اتفاقاً به نتایج مطلوبی نظیر تسلط بر دهانه اروندرود دست یافتند.
سلسله عملیات‌های کوچک ظفر پیش‌مقدمه‌ای برای اجرای عملیات والفجر ۸ بود و رزمندگان با تجاربی که از این عملیات‌های ایذایی به دست آوردند، خود را آماده اجرای عملیات والفجر کرده بودند؛ البته چنین عملیات‌هایی بعد از عملیات بدر در سال ۱۳۶۳ اجرا شد و فرماندهان به این نتیجه رسیده بودند که قبل از اجرای عملیات‌های مشترک و بزرگ، چندین عملیات کوچک انجام دهند که ظفر یک نیز یکی از آن‌ها بود.
عملیات‌های ایذایی مانند ظفر یک همواره منجر به غافلگیری دشمن بعثی می‌شد و در این عملیات نیز علاوه بر منهدم شدن سنگرها، تانک‌ها و سایر تجهیزاتی که بعثی‌ها با خود به جزیره مینو آورده بودند، به‌دلیل غافلگیری دشمن، بسیاری از بعثی‌ها نه‌تنها مقاومتی برای نگه داشتن جزیره مینو نداشتند، بلکه اقدام به فرار به سمت خاک خودشان کردند؛ بنابراین ۱۷ خرداد سال ۱۳۶۴ روزی بود که رزمندگان نیروی زمینی ارتش، علاوه بر بازپس‌گیری جزیره مینو از دست دشمن، زمینه را برای اجرای موفق عملیات والفجر ۸ فراهم کردند.