نماز آخرش را هرگز از یاد نمی‌برم

تا شهدا؛ عباس به ما نشان داد که شهدای ما آدم‌هایی معمولی با ویژگی‌های خاص بوده‌اند. ما تا پیش از شهادت عباس فکر می‌کردیم جنس آسمانی شهدا، دست‌نیافتنی است. تقصیری نداشتیم. از شهدا یک سری کلیپ دیده بودیم و تعدادی خاطره خوانده بودیم؛ همین! اما با عباس زندگی کردیم. دیدیم که شهادت چگونه به او می‌آمد.

عباس یک انسان معمولی بود؛ اما ارتباط ویژه‌اش با خدا، او را از دیگران متمایز می‌کرد. [اولین بند دستورالعمل عبادی عباس، نماز اول وقت بود.] نماز آخرش را هرگز از یاد نمی‌برم. نماز ظهر را در تیررس دشمن اقامه کرد؛ مثل یاران [امام] حسین (علیه‌السلام). حتی در این شرایط هم آرام بود و این موقعیت خطرناک از کیفیت نمازش کم نمی‌کرد. نمی‌دانستیم در این نماز آخر میان عباس و خدا چه گذشته است که پای عباس ساعتی بعد به پلهٔ کمال رسید. ساعتی بعد از این نماز بود که دو موشک تاو ضد تانک هدایت‌شونده، مأمور شدند تا عباس را به سوی بهشت هدایت کنند.*

بریده‌ای از کتاب «آخرین نماز در حلب»؛ زندگی‌نامه و خاطرات جوان مؤمن انقلابی، مدافع حرم، پاسدار شهید «عباس دانشگر» (صفحه 50 ، با اندکی تصرف)

نویسنده: مؤمن دانشگر

انتشارات: شهید کاظمی

/حریم حرم